شاید این اخرین باره .... که این احساسه زیبا هست

منو حالا نوازش کن .... همین حالا که تب کردم

اگه لمسم کنی شاید .... به دنیای تو برگردم

هنورم میشه عاشق بود .... تو باشی کاره سختی نیست

بدون مرز با من باش .... اگرچه دیگه وقتی نیست

نبینم این دمه اخر .... تو چشمات غصه میشینه

همه اشکاتو میبوسم ....میدونم قسمتم اینه

تو از چشمای من خوندی....که از این زندگی خسته ام

کنارت اونقدر ارومم....که از مرگ هم نمیترسم

تنم سرده ولی انگار....تو دستای تو اتیشه

خودت پلکامو میبندی....و این قصه تموم میشه

هنوزم میشه عاشق بود....توباشی کاره سختی نیست

بدون مرز با من باش....اگرچه دیگه وقتی نیست

نبینم این دم اخر....تو چشمات غصه میشینه

همه اشکتو میبوسم....میدونم قسمتم اینه

دوباره حس دلتنگی ...

این روزا دوباره حس دلتنگی سختی اومده سراغم ...نه می تونم بی خیال بشم و نه می تونم کاری کنم.خدا جوووونم خودت کمک کن .   می خواهم برایت بنویسم. اما مانده ام که از چه چیز و از چه کسی بنویسم؟ از تو که بی رحمانه مرا تنها گذاشتی یا از خودم که چون تک درختی در کویر خشک، مجبور به زیستن هستم. از تو بنویسم که قلبت از سنگ بود یا از خودم که شیشه ای بی حفاظ بودم؟ از چه بنویسم؟ از دلم که شکستی، یا از نگاه غریبه ات که با نگاهم آشنا شد؟ ابتدا رام شد، آشنا شد و سپس رشته مهر گسست و رفت و ناپیدا شد. از چه بنویسم؟ از قلبی که مرا نخواست یا قلبی که تو را خواست؟ شاید هم اگر در دادگاه عشق محاکمه بشویم، دادستان تو را مقصر نداند و بر زود باوری قلب من که تو را بی ریا و مهربان انگشت اتهام بزند. شاید از اینکه زود دل بسته شدم و از همه ی وابستگی ها بریدم تا تو را داشته باشم به نوعی گناهکار شناخته شدم. نه!نه! شاید هم گناه را به گردن چشمان تو بگذارند که هیچ وقت مرا ندید، یا ندیده گرفت چون از انتخابش پشیمان شده بود. عشقم را حلال کردم تا جان تو را آزاد کنم. که شاید دوری موجب دوستی بیشترمان بشود و تو معنای ((دوست داشتن))را درک کنی... امّا هیهات.... که تو آن را در قلبت حس نکردی و معنایش را ندانستی... از من بریدی و از این آشیان پریدی... ((ای کاش هیچ گاه نگاهمان با هم آشنا نشده بود... ای کاش هرگز ندیده بودمت و دل به تو دل شکن نمی بستم. ای کاش از همان ابتدا، بی وفایی و ریا کاری تو را باور داشتم انتظار باز آمدنت، بهانه ای برای های های گریه های شبانه ام شد و علتی برای چشم به راه دوختن و از آتش غم سوختن و دیده به درد دوختم... )) امّا امشب می نویسم تا تو بدانی که دیگر با یادآوری اولین دیدارمان چشمانم پر از اشک نمی شود. چون بی رحمی آن قلب سنگین را باور دارم. امشب دیگر اجازه نخواهم داد که قدم به حریم خواب ها و رویاهایم بگذاری... چون این بار، ((من)) اینطور خواسته ام، هر چند که علت رفتن تو را نمی دانم و علت پا گذاشتن روی تمام حرفهایت را... باور کن... که دیگر باور نخواهم کرد عشق را... دیگر باور نمی کنم محبت را... و اگر باز گردی به تو نیز ثابت خواهم کرد...

تا کجای قصه باید ز دلتنگی نوشت؟   تا به کی یازیچه بودن در دو دست سر نوشت؟ تا به کی با ضربه های درد باید رام شد؟ یا فقط با گریه های بی قرار آرام شد؟   دیگر نشناختمت... نه در صدای آب و نه در خلوت کوچه های دلتنگی نه در هجای بام و باران نه در گریه های ناودان و نه درغروب روزهای عشق دیگر ندیدمت! حتی در نگاه مسافری در امتداد جاده های انتظار و نه در قاب پنجره ای در انتهای فصل زرد دوستی دیگر... بگو آوار اشکهایم را بر اعتماد کدام شانه ببارم؟؟؟ اگر اشک های آسمان در این غروب تنگ بند نیاید......

کوه چون سنگ بود تنها شد یا چون تنها بود سنگ شد ! من که نه سنگ بودم نه کوه ، من چرا تنها شدم ؟

عشق یعنی خاطرات بی غبار / دفتری از شعر و از عطر بهار
عشق یعنی یک تمنا یک نیاز / زمزمه از عاشقی با سوز و ساز
عشق یعنی چشم خیس مست او / زیر باران دست تو در دست او . . .
.
.
.
سلامت میکنم ای غنچه ی راز / تو بودی از برای عشقم آغاز
تویی تنها دلیل زنده بودن / ندارم طاقتت با چشم در ناز . . .
.
.
.
بی تو این فاصله ها طاقت من را برده / ساعتم زنگ زده ، عقربه هایش مرده
کاش باور کنی از دوری تو دلتنگم / این دل خسته ام از دوری تو پژمرده . . .
.
.
.
این روزها دلم بهانه تو را دارد ، ای زیباترین اشتباه زندگیم!
با من بمان ای بهترین بهانه ی زندگیم . . .
.
.
.
آنکه خود مرحم قلب خرامان تو بود ، بین که اینک خود نیاز مرحم است . . .
.
.
.
ساعت چیست؟
اختراع غریبی است که جای خالیت را به رخ دلتنگیهایم میکشد . . . !
.
.
.
ما دانه نخورده صید این صیاد شدیم / ناکرده گنه ببین چه بدنام شدیم
ترسیدن ما ، ز ترس بدنامی بود / حالا از چه بترسیم که بد نام شدیم . . .
.
.
.
گفتی که دگر در تو چنان حوصله ای نیست / گفتم که مرا دوست نداری گله ای نیست

رفتی و خدا پشت و پناهت به سلامت / بگذار بسوزد دل من مسئله ای نیست . . .
.
.
.
انتظارت چه زیباست وقتی که لبه جاده ی دل تنگی ایستادم
وتو با شاخه گلی از بهانه های عاشقانه می ایی
.
.
.
تو را دوست دارم وقتی که میان غم گم میشوم ودر اغوش تو پیدا میشوم
تو را دوست دارم وقتی در میان دلتنگی ها درمیان چشمان تو پیدا میشوم
تو را دوست دارم ان زمان که از صدای قلبت از خواب بیدار میشوم
تو را دوست دارم . . .
.
.
.
واژه هایم رنگ باران دارد وقتی از تو مینوسم
قلبم خیس دلتنگی است وچشمانم طوفانی !
.
.
.
عشق مان را بر درخت کاجی یادگاری مینوسیم تا نه در زمستان بلرزد و نه پاییزی شود . . .
.
.
.
خوشبخت اگر خار بکارد / از بخت خوشش لاله و ریحانه در آید
بدبخت اگر مسجدی از آینه سازد / یا سقف فرو ریزد و یا قبله کج آید . . .
.
.
.
کیستم که شدم لیلی آن عاشق دلناز / تو که باشی که شدی جان و دل لیلی دلباز . . .
.
.
.
خدایا عاصی و خسته به درگاه تو رو کردم / نماز عشق را آخر به خون دل وضو کردم
دلم دیگر به جان آمد در این شبهای تنهایی / بیا بشنو تو فریادی که پنهان در گلو کردم . .

وسعت درد فقط سهم من است ، باز هم قسمت غم ها شده ام ، دگر آیینه ز من با خبر است ، که اسیر شب یلدا شده ام ، من که بی تاب شقایق بودم ، همدم سردی یخ ها شده ام ، کاش چشمان مرا خاک کنید ، تا نبینم که چه تنها شده ام

زندگی حکایت مرد یخ فروشی است که از او پرسیدند:

فروختی؟

گفت:

نخریدند ، تمام شد!